vv Nieuwerkerk, GoalGetter juni 2020

“Ik heb de huisarts een magnum Champagne gebracht uit dankbaarheid” “Ik ruimde thuis de vaatwasser eruit. Plots voelde ik tintelingen in mijn hand, ik verloor de controle. Het trok mijn arm in, ik voelde het in mijn gezicht en onderrug. Dit gaat mis, dacht ik meteen. Ik heb meteen de huisarts gebeld. Helma, mijn vrouw, merkte ook dat mijn spraak anders was en dat mijn oog en mondhoek hing. De huisarts handelde snel, met gillende sirenes ging ik naar het ziekenhuis en daar constateerden ze al snel dat ik een hersenbloeding had.” Door Marcel de Dood Rob Schurink (57) is een bekende op onze voetbalvereniging. Hij is nu ‘alleen nog maar sponsor en scheidsrechter’, eerder was hij trainer, coördinator, Jeugdvoorzitter en runde hij de scheidsrechterscommissie. “De club maakt mooie stappen, je ziet dat er nieuwe energie is. Het terras is een gouden greep natuurlijk. Ik fluit alleen nog wedstrijden op de vroege zaterdagmorgen. Voor anderen niet de meest fijne tijd, maar voor mij een goede combinatie met mijn winkel, de Shoeby in de Reigerhof. Door het fluiten blijf ik betrokken bij de club en beweeg ik lekker. Het is ook leuk, ik ken veel ouders en jongens die ik fluit. Als ik straks weer helemaal hersteld ben, ga ik ook weer fluiten.” “Ik heb helemaal geen voortekenen gehad. Het was wel een gekkenhuis op het werk. Ik ben ondernemer en run Shoeby in de Reigerhof. Ik ben daarnaast voorzitter van de franchisevereniging van Shoeby en van de winkeliersvereniging Reigerhof. Door Corona moest er veel geregeld worden. Het was in het paasweekend helemaal mis gegaan in de Reigerhof, dus er was veel te overleggen en te regelen hoe we dat gingen verbeteren. Op zich voel ik me daar lekker bij. Als er een crisis te managen is, dan excelleer ik.” Op donderdagochtend 30 april belandt Rob in het ziekenhuis, in de corona-tijd. “Ik heb daar geen mondkapjes en handschoenen gezien. Handen wassen, dat werkt het beste, zeggen ze daar. De coronatijd maakte het wel extra moeilijk voor Helma en mijn zoon Daan, want zij mochten niet bij me zijn. Ik voelde me goed, eigenlijk niet anders dan thuis voor die tijd. Ik zat wel aan de monitor vast om te bewaken dat ik niet nog een hersenbloeding kreeg. Die angst had het thuisfront, veel meer dan ik. Videobellen is dan wel een uitkomst. Ik zorgde wel dat ik netjes geschoren en aangekleed voor de camera zat, om het goede gevoel dat ik had ook over te dragen.” “Op maandagmorgen mocht ik het zieken- huis uit. Bij een MRI-scan hadden ze ge- zien dat ik een eiwit-reactie op mijn aderen had, waardoor mijn aderen stugger zijn. Geen idee waar het vandaan komt, ik heb dat blijkbaar. Als medicijn krijg ik daarom bloeddrukverlagers, niet te verwarren met bloedverdunners die voorgeschreven wor- den als je bloedstolsels hebt. Het gaat goed met me, al lag ik kort na mijn ontslag uit het ziekenhuis er weer in. Ik voelde weer tintelingen in mijn hand en dat zorgde voor een stressreactie, waardoor mijn bloed- druk skyhigh werd. Puur een psychische reactie. In het ziekenhuis krijg je na een bloeding allemaal begeleiding, zoals ergotherapie, fysiotherapie en logopedie. De revalidatiearts leerde me dat tintelin- gen niet erg zijn, dat zijn geen tekenen van een bloeding. Het belangrijkste is nu dat ik weer vertrouwen in mijn lichaam ga krijgen en dat gaat goed.” 8 Goalgetter nummer 4 - juni 2020 © Jolanda van het Kaar Rob in actie als scheidsrechter